کد مطلب:173081 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:239
زائر کوی حسین
جسمم همه اشك گشت و چشمم بگریست
در عشق تو بی جسم همی باید زیست
از من اثری نماند و این عشق از چیست؟
چون من همه معشوق شدم عاشق كیست؟ [1] .
امام حسین علیه السلام سمبل عشق و پرستش و شهادت و شوریدگی و شیدایی است.
نام امام حسین علیه السلام و قیام او، شیدایی و شوریدگی او، درس آزادمردی و حقیقت حیات را به مردم می دهد.
او الگوی مناجات و معاشقه است «و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته» [2] .
یا رب چه چشمه ای است محبت، كه من از او
یك قطره نوش كردم و دریا گریستم
انبیای الهی، به ویژه اوالوالعزم، هر گاه به مشكلی بزرگ برخورد می نمودند، برای حل آن، خداوند متعال را به انوار طیبه ی پنج تن آل عبا علیهم السلام سوگند می دادند؛ [3] هر جا انبیاء و مرسلین، شهداء و صدیقین باشند، حسین (ع) آن جا مجلی و مظهر است.
برخی از آن ها وقتی به نام امام حسین علیه السلام می رسیدند، غمگین می شدند و اشك می ریختند. هنگامی كه از علت آن سؤال كردند، خبر شهادت مظلومانه ی اباعبدالله الحسین علیه السلام را به آنان دادند و بر همین اساس به عزاداری پرداختند.
حضرت آدم بر ساق عرش، نام های پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه علیهم السلام را مشاهده كرد و جبرئیل به او تلقین كرد كه بگوید: «یا حمید بحق محمد، یا عالی بحق علی، یا فاطر بحق فاطمة، یا محسن بحق الحسن والحسین و منك الاحسان». [4] .
هنگامی كه حضرت آدم علیه السلام نام امام حسین علیه السلام را بر زبان جاری ساخت، گریان شد و قلبش خاشع گردید.
حضرت آدم علیه السلام گفت: ای جبرئیل! چرا پس از گفتن نام حسین، قلبم شكست و اشكم جاری گردید؟
جبرئیل خبر شهادت امام حسین علیه السلام و چگونگی مصائب او را تشریح نمود و هر دو چون مادر جوان مرده، عزاداری و گریه و ناله نمودند. [5] .
آنان كه ره دوست گزیدند همه
در كوی شهادت آرمیدند همه
در معركه دو كون، فتح از عشق است
هر چند سپاه او شهیدند همه
امام حسین علیه السلام فرمود:
من كشته ی اشك ها هستم. كشته غم هستم، و خدا را سزاوار است كه هر كه غصه دار و غمگین است، و مرا زیارت كند، غم از او زایل و خوشحال به خانواده اش برگردد. [6] .
سلام بر تو! كه ملائكه نیز، به زیارت قبرت مشتاق اند:
راوی گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم كه فرمود: خداوند خلقی نیافریده، بیش تر از ملائكه و هر شب از آسمان، هفتاد هزار ملك نازل می شوند و خانه خدا را طواف نموده تا طلوع فجر به كنار قبر رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم می آیند و بر او سلام می كنند، سپس كنار قبر امیرالمؤمنین علیه السلام می آیند و بر او سلام می كنند، و پس از آن كنار قبر امام حسین علیه السلام آمده و بر او سلام می كنند و قبل از طلوع آفتاب به آسمان بالا می روند و سپس هفتاد هزار ملائكه روز نازل می شوند و هم چنان برنامه ی ملائكه شب را انجام می دهند... و تا قبل از غروب به آسمان بالا می روند. [7] .
سلام بر تو! ای سمبل تشنگی و عطش!
ای حسین! این چه سری است كه هر كه بیش تر به تو شیفته تر است، تشنه تر و سوخته تر است.
و به راستی هر جا سلیل راستین صلاح و سلاح حسین باشد، آن جا حسین (ع) حاضر است، و هر جا حسین (ع) حاضر است، آن جا مهدی (عج) حاضر است و هر جا مهدی (عج) حاضر باشد، ارواح انبیا و اولیا و شهدا و صدیقین علیهم السلام حاضرند. به راستی حضور و شهود همه عالم و آدم با حسین است.
سبحان الله!
این حسین كیست كه عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی است كه جان ها همه پروانه اوست
ای محبوب العارفین!
اگر یاد تو ذكر تو و نور تو در بهشت نباشد، بهشت به چه كار آید؟
صحبت تو بهشت است، نه حور و غلمان و آب و درخت و غیر و...
مقصود ما ز خلق جهان جلوه تو بود
بعد از تو خاك بر سر این عالم خراب
آری! هر جا انبیاء و مرسلین، شهداء و صدیقین باشند، حسین (ع) آن جا مجلی و مظهر است؛ مگر نه آن كه وارث همه ی آنان است؟
هر جا شهیدی مبارك با نام یا گمنام باشد، هر جا مسلمانی دم از آزادی و آزادگی بزند، حسین آن جا حاضر است. حسین شاهد همه مشاهد شهادت است و شهیدان الهی بستر گسترده تاریخ همه بر آستان او شاهد و حاضرند. او با آنان و آنان با اویند.
«این التراب و رب الأرباب» لطف و عنایت بر این قرار گرفت تا محبوبی انسانی و مطلوبی جسمانی را در راه انسان ها بگذارد تا با تعشق با او، با دلدادگی و شوریدگی به او، به سوی خداوند بروند.
و آن حسین است كه اشك سوزان هر مؤمن و مؤمنه ای است! «أی عبرة كل مؤمن و مؤمنة».
از چه چیز تو سخن گویم و به كدامین مصیبت تو نوحه كنم ای «قتیل عبرات» و «اسیر كربات»؟!
یاد تو چه آتش ها كه به دل هر مؤمنی زده است: «ان لقتل الحسین حرارة فی قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا»؛ [8] از برای شهادت حسین (ع) سوزشی در دل های مؤمنان است كه هیچ گاه به خنكی و سردی نگراید و مگر خود نفرمودی:
انا قتیل العبرة ما ذكرتنی مؤمن الا و قد استعبر؛ [9] من كشته و شهید اشكم، هیچ مؤمن مرا یاد نكند مگر آن كه دیده اش را اشك فراگیرد.
و این جاست كه باید به یقین برسیم كه همه ی مخلوقات خداوند بر او گریه و نوحه دارند مگر نه آن كه: بكت الانس و الجن و الطیر و الوحش علی الحسین بن علی علیه السلام حتی ذرفت دموعها.
بلكه رئیس مذهب شیعه، امام صادق علیه السلام فرمود:
ان اباعبدالله الحسین بن علی علیهماالسلام لما مضی بكت علیه السموات السبع والارضون السبع و ما فیهن و ما بینهن و من ینقلب علیهن والجنة والنار و ما خلق ربنا و ما یری و ما لا یری.
و این گونه بود كه وقتی شب هنگام بر قبر جدت سر گذاشتی در خواب دیدی كه رسول خدا در جمعی از ملائكه فرمود:
حبیبی یا حسین كانی أراك عن قریب مرملا بدمائك مذبوحا بارض كربلا بین عصابة من امتی و انت مع ذلك عطشان لا تسقی و ظمئان لا تروی؛ عزیزم حسین! گویا می بینم تو را كه به همین زودی، غرقه در خونت، سر بریده در زمین كربلا، در میان گروهی از امتم، و حال آن كه تو تشنه ای هستی كه آبش ندهند و جگر سوخته ای كه سیرابش نسازند.
ای صابر محتسب! فرزند عزیزت كه اشبه الناس خلقا و خلقا برسول الله بود به میدان رفت.
و بهترین اصحاب و یاران تو نیز، و حتی از اهل بیت تو، طفل شش ماهه ات به یاری تو برخواستند.
و در جریان عصر عاشروا، والاترین حماسه خون و شمشیر، آفتاب آل ابی طالب منكسف و ماه بنی هاشم منخسف شد.
همه و همه تشنه كام رفتند و آسمان صحرای كربلا از دود آهشان سیاه و از آن زمان تاكنون:
زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد
فریاد العطش ز بیابان كربلا
و حجت خدا و فزند معصومش، بدن مقدس شهید صابر محتسب را دفن می كنند و بالای قبر نام شهید را با انگشت مبارك می نویسد: «هذا قبر الحسین بن علی الذی قتلوه عطشانا».
والسلام علیكم و رحمة الله و بركاته
[1] شيخ ابوسعيد ابوالخير.
[2] تنوير القلوب، حديث قدسي.
[3] بحارالانوار، ج 16، ص 366.
[4] درالثمين، ذيل تفسير آيه ي (فتلقي آدم من ربه كلمات).
[5] بحارالانوار، ج 44، ص 245.
[6] قال الحسين بن علي (ع) أنا قتيل العبرة قتلت مكروبا و حقيق علي الله أن لا يأتيني مكروب الا رده و قلبه الي أهله مسرورا.
[7] ... ما خلق الله خلقا أكثر من الملائكة و انه لينزل من السماء كل مساء سبعون ألف ملك يطوفون بالبيت ليلهم حتي اذا طلع الفجر انصرفوا الي قبر النبي (ص) فسلموا عليه ثم يأتون قبر اميرالمؤمنين علي (ع) فيسلمون عليه ثم يأتون قبر الحسن فيسلمون عليه ثم يأتون قبر الحسين (ع) فيسلمون عليه ثم يعرجون الي السماء قبل أن تطلع الشمس ثم تنزل ملائكة النهار....
[8] مستدرك الوسائل، ج 2، ص 217.
[9] كامل الزيارات، ابن قولويه، ص 108.